آقای رئوفی فارغ از شلوغی اطرافش با ظرافت بسیار مشغول خوردن بود. با دقت گوشتش را
می برید و با کمی برنج می خورد. در این بین کاسه ی کوچک ماستی که داشتم می خوردم،
از دستم ول شد و آقای رئوفی آن را بین زمین و هوا گرفت و فقط چند قطره اش روی شلوار
من و خودش پاشید. شانس آوردم که کلاً خالی نشد. والا تمیز کردنش مصیبتی بود. آن چند
قطره اهمیتی نداشت.
آقای رئوفی در حالی که دستمالی با نارضایتی روی شلوارش می کشید، گفت: هیچ کس به تو
آداب غذا خوردن رو یاد نداده؟
ــ ــ اوه چرا!! ولی خب اینجا اونم بدون میز، تو این وضع آشفته، آداب غذا خوردن
کیلویی چنده؟
ابرویی بالا برد و نگاهی تاسف بار به من انداخت. بعد دوباره آثار باقیمانده ی
لکه ی روی شلوارش را نگاه کرد و طوری که همسفرانمان نشنوند، گفت: حالا که فکرشو می
کنم می بینم کار درستی کردم که مانع ازدواجت شدم.
سری به تایید تکان دادم و یادآوری کردم: البته اون که خیلی خوب بود. ولی من دارم
میرم که ازدواج کنم.
ــ ــ اوه! نامزد جواهرنشانت رو فراموش کرده بودم.
ظرف یک بار مصرف غذایش را بست و آن را روی میز کوچک جلوی پنجره گذاشت. منهم همین
کار را کردم و سرم را عقب تکیه دادم. چشمهایم را بستم و خواب آلوده گفتم: هرچی بهش
نزدیکتر میشم، بیشتر دلم براش تنگ میشه.
ــ ــ این خیلی خوبه.
ــ ــ هوم.
ــ ــ پاشو برو دست و صورتت رو بشور. همه جا رو ماستی کردی.
چشم بسته گفتم: وسواس دارینا! کیف سفر به همین بی اهمیت بودن این چیزاست دیگه.
ــ ــ من که کیفی از این سفر و کثیفیهاش نمی کنم. برگشتنی مُردی موندی با هواپیما
میریم.
چشمهایم را باز کردم. خندیدم و گفتم: پولشو شما میدین.
ــ ــ مگه تا حالاشو کی داده؟
ــ ــ اوه من باید پول بلیتمو باهاتون حساب کنم.
ــ ــ بذار آخر بار یه جا حساب می کنیم. الآن حسابام بهم میریزه.
شانه ای بالا انداختم و گفتم: باشه. ولی من پول بلیت هواپیما ندارم. ضمناً با شمام
نمیام. می مونم با خانواده ی مجید میام.
ــ ــ هرطور میلته.
قطار برای نماز مغرب توقف کرد. نگاهی از پنجره به تاریکی بیرون انداختم و در حالی
که بلند می شدم، گفتم: از غروب خیلی گذشته.
ــ ــ وسط بیابون که نمی تونه وایسه. باید برسه به ایستگاهی که اینقدر جا داشته
باشه که همه بتونن پیاده شن. بعضی ایستگاهها خیلی کوچیکن.
ــ ــ اوه! به اینش فکر نکرده بودم.
ــ ــ تو مگه فکرم می کنی؟
لبخندی زدم و گفتم: آره گاهی فکر می کنم!
باهم پیاده شدیم و روی سنگفرش کنار ریل راه افتادیم. گفتم: از صدای راه رفتن روی
سنگفرش خوشم میاد.
ــ ــ می دونی این یه موهبت بزرگه که از هر چیز کوچیکی لذت می بری.
ــ ــ شمام می تونین اگر اینقدر سخت نگیرین.
ــ ــ شاید همینطور باشه. اشکالش اینه کیفیت زندگی برام خیلی مهمه. دلم می خواد همه
چی تمیز و صحیح باشه.
ــ ــ خب کی بدش میاد؟ ولی همیشه که نمیشه اینجوری باشه. گاهی باید با جریان آب
همراه شد.
ــ ــ درسته. حالا کجا میری؟
ــ ــ از اون طرفی. با اجازتون.
ــ ــ شازده پسر اونجا زنونه اس!
ــ ــ اوپس! یادم نبود!
خندیدم. چند قدمی را که از او فاصله گرفته بودم بدو برگشتم و در حال بالا و پایین
پریدن گفتم: خیلی بازی باحالیه! همیشه آرزو داشتم پسر باشم. گفتم بهتون که فوتبالم
خیلی خوب بود.
ــ ــ آره گفتی. میشه آروم بگیری؟
ــ ــ نه پاهام خشک شده. بذارین یه کم ورزش کنم.
آهی کشید و حرفی نزد. توی دستشویی آخرین شیر را انتخاب کردم و با ترس و لرز مشغول
وضو گرفتن شدم. آقای رئوفی جلویم ایستاد و مثل مانعی مرا از بقیه جدا کرد. خودش پشت
به من بود و با حوصله و دقت داشت آستینهایش را تا میزد و بالا می برد.
باز باهم بیرون آمدیم. توی نماز خانه کنارش ایستادم. زیر لب غرید: بچه جان خدا رو
که نمی تونی گول بزنی! اگه نمیری تو زنونه حداقل برو صف آخر.
تازه یادم آمد که باید عقب بایستم. رفتم گوشه ی نمازخانه و به سرعت نمازم را خواندم
و بیرون رفتم. هوا سرد بود. دوباره شروع کردم به بالا و پایین پریدن. داشتم می
دویدم و برای خودم می رفتم. ناگهان صدای مردی را شنیدم که داد می زد: جاویــــــد؟
هی پسر تو جاوید نیستی؟
چند ثانیه طول کشید تا به خاطر بیاورم که باید جاوید باشم!
برگشتم و گفتم: خودمم.
ــ ــ قطار رفت! بدو!
بعد رو گرداند و با صدای بلندی گفت: اینجاست آقا. اومده بود پشت ساختمون.
دوان دوان به طرف قطار رفتم. آقای رئوفی که او هم مجبور شده بود همراه من بدود تا
از قطار جا نماند، با عصبانیت گفت: من از دست تو چکار کنم؟ کجا غیبت زد؟
ــ ــ من همینجا بودم. فکر نمی کردم قطار به این زودی راه بیفته!
قطار راه افتاده بود. آخرین در را گرفتیم و بالا پریدیم. آقای رئوفی نفس نفس زنان
به دیواره تکیه داد و گفت: تو عمرم همچین خریتی نکرده بودم! مطمئنم بعد از اینم
نخواهم کرد. بچه اگه گم میشدی من جواب مادرتو چی می دادم؟
ــ ــ چه ربطی به شما داشت؟ خودم گم شده بودم.
نفسش را با حرص بیرون داد. پشت به من کرد و در طول راهروی قطار راه افتاد. من هم
مثل بچه ای لجباز با حالتی حق به جانب در حالی که با هر قدم پایم را محکم به زمین
می زدم دنبالش راه افتادم. ولی بعد از چند قدم کم کم به عمق فاجعه پی بردم! اگر توی
آن بیابان جا مانده بودم چه میشد؟!!!
از واگن اول گذشتیم. قدم تند کردم و از پشت شانه ی آقای رئوفی به او گفتم: خیلی
معذرت می خوام. نمی دونستم چقدر خطرناکه. واقعاً فکر نمی کردم قطار به این زودی و
بی خبر راه بیفته.
نیم نگاهی به من انداخت و گفت: خدا رو شکر به خیر گذشت.
وقتی به کوپه مان رسیدیم جنجالی به پا شده بود. مادر پرهام یک دستبند گرانبهای
امانتی به همراه داشت که گم شده بود. ما هم که دیر کرده بودیم و همه شک برده بودند
که با دستبند فرار کرده باشیم. وقتی رسیدیم پلیس قطار و مامور واگن ایستاده بودند.
به آقای رئوفی گفتند: باید شما رو بگردیم.
آقای رئوفی دستهایش را بالا برد و گفت: بفرمایید.
با ترس عقب رفتم. اگر مرا می گشتند چی؟
داشتند جیبهای آقای رئوفی را می گشتند و من راههای فرار را بررسی می کردم. اما راهی
نبود. اهالی واگن بر اثر سروصدا بیرون آمده بودند و می خواستند بدانند که چه خبر
شده است. تمام راهرو پر بود.
آقای رئوفی سرد و جدی نگاهم کرد. صدای پدر پرهام را شنیدم که می گفت: آقای پلیس
چمدوناشونو بگردیم؟
وای خدا… اگر چمدانم را می گشت و لباسها و شناسنامه ام را میدید چی؟
به دیوار راهرو تکیه دادم. نزدیک بود از حال بروم. آقای رئوفی چمدانش را پایین آورد
و باز کرد. ساک مرا هم از زیر صندلی برداشت و زیپش را باز کرد. سر کشیدم ببینم چه
کار می کند. نفهمیدم. توی کوپه هم شلوغ بود. پلیس دائم داشت سعی می کرد مردم را دور
کند تا به کارش برسد. آقای رئوفی هم توی شلوغی هی جابجا میشد و حرفهایی می زد که
نمی شنیدم چه میگوید. ولی بالاخره دستبند توی کیف دستی مادر پرهام پیدا شد و همه
نفسی به راحتی کشیدند. بعضیها هم غرغر کردند که با یک دزد خیالی آسایششان مختل شده
است و غرامت هم می خواستند! بالاخره پلیس همه را متفرق کرد و من توانستم وارد کوپه
که حسابی بهم ریخته بود بشوم. آقای رئوفی ساکم را بست و دوباره زیر صندلی جا داد.
چمدان خودش را هم بالا گذاشت و نشست.
مادر پرهام با پریشانی گفت: تو رو خدا ببخشین. قصدم تهمت زدن نبود. واقعاً نمی دونم
چطور رفته تو کیفم. آخه دستم بود. درش نیاوردم اصلاً! آخه کادوی عروسه. داریم میریم
عقد کنون برادرم. اینو با خواهرم برای عروس خریده بودیم. خیلی نگران شدم.
دستنبند را پشت دستش بست. شوهرش غرغر کنان گفت: حواس درست حسابی نداری که. حتماً
وقتی می خواستی پیاده شی گذاشتی تو کیفت.
ــ ــ نه به خدا! دستم بود!
مرد سارق نگاه معنی داری به آقای رئوفی انداخت. آقای رئوفی هم چشم غره ای برایش
رفت. در زدند. مامور قطار ملافه ها را آورده بود. آقای رئوفی تختهای بالا را باز
کرد و به من گفت: تو برو بالا.
با خوشحالی از نردبان بالا رفتم. کیفهای محتوی لحاف و بالش را به دستش دادم تا به
بقیه برساند. خودم هم دراز کشیدم و کیف لحاف بالشم را زیر سرم گذاشتم. با شوق به
سقف چشم دوختم. همه چیز آرام گرفته بود و خیلی خوشحال بودم.
آقای رئوفی بالا آمد و گفت: پاشو ملافه هاتو پهن کن. چرا بی ملافه خوابیدی؟
معترضانه گفتم: آقای…
ولی هنوز رئوفی را نگفته بودم که به خاطرم آمد صدایم را پایین نیاورده ام و
همسفریها می شنوند. پس به جای رئوفی گفتم دایی…
خنده اش گرفت. در واقع فقط لبخند کم رنگی بود. اما همان هم غنیمت بود. با این حال
کوتاه نیامد و دوباره گفت: پاشو تنبلی نکن. ملافتو بنداز. رو بالشتم رو بالشی بکش.
خودش هم مشغول مرتب کردن تختش شد. منم مجبور شدم اطاعت کنم. اما روبالشی یک بار
مصرف را نمی توانستم روی بالش بکشم. داشتم کشتی می گرفتم که دست به طرفم دراز کرد و
گفت: بدش من.
با خوشحالی آن را به طرفش گرفتم و از زحمتش خلاص شدم. درست کرد و پس داد. بقیه ی
همسفرها هم آماده ی خوابیدن شدند. پرهام که از قبل خواب بود و تمام مدت شلوغی و
سروصدا بیدار نشد. مادرش می گفت همیشه خوابش سنگین است.
چراغها را خاموش کردیم. دراز کشیدم و به سقف چشم دوختم. روکش پلاستیکی شیری اش
برایم جالب بود. با نوک انگشت به آن دست کشیدم.
آقای رئوفی با گوشی اش سرگرم بود. من کم کم حوصله ام سر می رفت. گوشی ام توی ساکم
بود، ولی هم بالا آوردنش در آن شرایط سخت بود و هم این که ارزشش را نداشت. اینقدر
قدیمی بود که هیچ بازی یا فایل سرگرم کننده ای نداشت.
آقای رئوفی بالاخره گوشی اش را خاموش کرد و دستش را زیر سرش گذاشت. من که تا آن
موقع هزار بار نشسته بودم و دوباره خوابیده بودم و غلتیده بودم و هنوز موفق نشده
بودم بخوابم، روی آرنجم به طرفش نیم خیز شدم و زمزمه کردم: آقای دایی…
سرش را برگرداند و پرسید: چیه؟
ــ ــ گوشیتون بازی داره؟
آهی کشید. گوشی را روشن کرد و وارد فایل بازیهایش شد. بعد آن را به طرفم گرفت و
گفت: سعی کن داغونش نکنی.
با خوشحالی گفتم: چشم! مواظبم!
دراز کشیدم و با شوق و ذوق مشغول زیر و رو کردن بازیهایش شدم.
ساعت یک بعد از نیمه شب بود که قطار توی ایستگاه یزد توقف کرد. سروصدای مختصری از
پایین شنیدم. نیم خیز شدم. مرد سارق بود. وسایلش را جمع کرد و رفت. نگاهی به آقای
رئوفی کردم و زمزمه کردم: چیزی نبرده باشه…
در حالی که سقف را نگاه می کرد، گفت: فکر نمی کنم.
تا حد امکان خم شدم. رفته بود. اما با صدای سقوط چیزی از جا پریدم! گوشی آقای رئوفی
از دستم افتاد.
آقای رئوفی نالید: جوجه… گفتم داغونش نکن.
مادر پرهام گوشی را به طرفم گرفت. تشکر کردم و با دستپاچگی روشنش کردم. با خوشحالی
گفتم: چیزیش نشده.
بعد آن را به طرف آقای رئوفی گرفتم. نگاهی به آن انداخت و گفت: شانس آوردم.
در نیمه باز کوپه بازتر شد و زنی وارد شد. توی تاریکی آنهم از بالا قیافه اش را
تشخیص نمی دادم. با صدایی آهسته سلام و عذرخواهی کرد و خوابید.
من هم خوابیدم و این بار بالاخره خواب رفتم.
صبح روز بعد با صدای آقای رئوفی بیدار شدم.
ــ ــ جوجه پاشو… جاویـــد پاشو… ملافه ها رو بده. بسه دیگه چقدر می خوابی؟
غلتیدم و غرغر کنان پرسیدم: مگه ساعت چنده؟
ــ ــ ساعت هشته. الآن میاد ملافه ها رو بگیره.
ــ ــ حالا هروقت اومد…
ــ ــ پاشو. گفت حاضرشون کنین.
مال خودش را تا زده بود. لحاف گلوله ی مرا هم کشید و تا زد و توی کیف گذاشت. بعد هم
بالشم را گرفت. رو بالشی یک بار مصرف را پاره کرد و بالش را کنار لحاف جا داد.
کیفها را سر جایشان گذاشت و دوباره گفت: زووود باش.
به زحمت جمع کردم، ولی پایین نرفتم. همانجا وسط تخت نشستم و خواب آلود به دیواره ی
کوپه تکیه دادم.
مامور قطار آمد و ملافه ها را گرفت. همه بیدار بودند. پرهام کوچولو داشت حرف می زد.
پدرش او را بیرون برد.
تختهای وسط تا شده بود. آقای رئوفی هم پایین رفت و تخت خودش را بست. من هنوز چشم
بسته نشسته بودم که با صدای ناآشنای زنی از خواب پریدم. زن بلند گفت: کیان مهر
رئوفی؟! این خودتی؟! باورم نمیشه!
چشمهایم را باز کردم و گوش دادم. آقای رئوفی با ته مایه ی خنده ای در صدایش گفت:
خودمم خانم کوهیار. اینقدر عجیبه؟
ــ ــ اصلاً انتظار نداشتم تو رو اینجا ببینم.
ــ ــ خب منم انتظار نداشتم شما رو ببینم.
سرم را خم کردم بلکه بتوانم قیافه ی هم کوپه ای جدیدمان را ببینم، اما موفق نشدم.
آقای رئوفی که هنوز ایستاده بود، به من گفت: تو رو خدا بیا پایین و صورتتم بشور!
نگاهی به ظاهر تمیز و مرتبش انداختم و فکر می کردم چطور اول صبحی اینقدر آماده
است؟! جورابهایم را توی جیبهایم فرو کردم و پایین آمدم. زن با لحن خنده داری پرسید:
این کیه دیگه؟
ــ ــ خواهرزادمه. جوجه یعنی جاوید. خانم کوهیار از همکلاسیهای دوره ی دانشجویی من
هستن.
سری به طرفش خم کردم و گفتم: خوشوقتم.
بین او و آقای رئوفی نشستم. هنوز کاملاً بیدار نشده بودم. خمیازه ای کشیدم و به
روبرو چشم دوختم. خانم کوهیار کلاهم را کشید و گفت: گرما تو کوپه چرا کلاه داری؟
وحشت زده کلاهم را گرفتم و در حالی که به سرعت می پوشیدم، گفتم: چون … چون…
اما یادم نمی آمد چه بهانه ای برای کلاه پوشیدنم آورده بودم. آقای رئوفی به کمکم
آمد و گفت: چون سینوزیت حاد داره.
ــ ــ خب اینجوری که بدتره!
به سرعت گفتم: نه نه دکتر گفته باید کلاه سرم باشه.
ــ ــ نه عزیزم. اینجوری عرق می کنی، میری بیرون بدتر میشی. الآن درش بیار.
و دوباره می خواست آن را بکشد که دو دستی کلاهم را چسبیدم. آقای رئوفی هم به آرامی
به او گفت: ولش کن. یه کم رو این موضوع حساسه.
با دلخوری گفتم: اگه شما هم به اندازه ی من تو تنتون سوزن فرو کرده بودن، حساس می
شدین.
خانم کوهیار دوباره شروع کرد به دلیل آوردن که نباید توی کوپه کلاه سرم باشد. من هم
از جا پریدم و گفتم: ولی من می خوام برم بیرون.
آقای رئوفی یادآوری کرد: جوراباتو بپوش! اینجوری که مثل گوشای خرگوش از جیبات بیرون
زدن خیلی ضایعس!
دوباره نشستم و جورابهایم را پوشیدم. پرهام و پدرش برگشتند. پدرش برای صبحانه شان
شیرکاکائو و کیک خریده بود. برخاستم و به آقای رئوفی گفتم: میرم تو رستوران صبحونه
بخورم.
تازه پشت میز نشسته بودم که آقای رئوفی هم روبرویم نشست و یک سینی صبحانه به اضافه
یک قوری چای وسط گذاشت. آهی کشیدم و گفتم: فکر کردم مجبورم شیر و کیک بخورم.
ــ ــ برای چی؟
ــ ــ نمی دونم. چون بابای پرهام چایی نگرفته بود.
پوزخندی زد و مشغول پنیر مالیدن روی نان شد.
بعد از صبحانه دوباره به کوپه برگشتیم. خانم کوهیار با تعجب گفت: کیان مهر؟
آقای رئوفی نگاهی به او انداخت و گفت: بله؟
ــ ــ تو ازدواج کردی؟
ــ ــ بله.
ــ ــ با یکی از همکلاسیهای دانشگاه؟
ــ ــ بله.
ــ ــ با کی؟
ــ ــ فکر نمی کنم به خاطر بیاریش.
ــ ــ من همه رو یادمه.
ــ ــ هم ورودی ما نبود.
ــ ــ سال پایینیا رو هم یادمه.
من وسط پریدم و گفتم: از دایی سه چهار سالی بزرگتره. ولی دایی خیلی جوونتر می زنه.
می دونین که! ولی زنش مهربونه.
آقای رئوفی نفسش را با حرص بیرون داد. نگاهی به من کرد که کاملاً فهمیدم که می
گوید: مگه تنها گیرت نیارم!!!
خانم کوهیار پرسید: حالا اسمش چیه؟ بگو شاید یادم بیاد.
آقای رئوفی دهان باز کرد که حرفی بزند، اما من باز گفتم: صغرا غفوری. باباش قصابه.
می شناسینش؟ خیلی مهربونه.
آقای رئوفی فقط دلش می خواست سر از بدنم جدا کند! اینقدر داشتم از این بازی لذت می
بردم که حد نداشت! با صدایی که می کوشید، بلند نشود، پرسید: این مزخرفات چیه که
میگی؟
ــ ــ وا! آقای دایی! خجالت نداره که! زن به این خوبی! خب درسته که خوشگل نیست و
صورتش رد آبله داره. ولی شما عاشق سیرت زیباش شدین مگه نه؟! داییم اینقدر آدم
فهمیده و مهربونین که حد نداره!
خانم کوهیار متفکرانه گفت: صغراغفوری؟ یادم نمیاد… ورودی چند بود؟
گفتم: ۶۲
آقای رئوفی نفسش را با حرص بیرون داد. خانم کوهیار خندید و گفت: سال شصت و دو من و
داییت هنوز داشتیم چهار دست و پا می رفتیم.
دایی به آرامی گفت: من سال ۶۲ چهار سالم بود. فکر کردم که لازمه یادآوری کنم روی دو
تا پاهام راه می رفتم!
خانم کوهیار به خنده ادامه داد و گفت: حالا سن ما رو لو نده. ولی خب زنت که ورودی
شصت و دو نبوده…
آقای رئوفی که دیگر ناچار شده بود به بازی تن بدهد، گفت: نه. هفتاد و دو.
ــ ــ خب چهار سال از ما جلوتر بوده.
آقای رئوفی غرید: بله…
خدا به آقای رئوفی رحم کرد که مامور قطار اعلام کرد که داریم به مقصد نزدیک می
شویم. والا معلوم نبود که این مکالمه به کجا بیانجامد.
وسایلمان را جمع کردیم و دقایقی بعد در ایستگاه تهران پیاده شدیم
آقای رئوفی دسته ی چمدانش را باز کرد و در حالی که آن را به دنبال خودش می کشید،
دسته ی ساک مرا هم روی شانه اش انداخت. با دست آزادش کت شلوارش را هم گرفته بود.
گفتم: خسته میشین. بدین ساکمو خودم بیارم.
ــ ــ تو مواظب خودت باش از سر من زیاده.
ــ ــ هستم آقای دایی!
اما هنوز جمله ام تمام نشده بود که نمی دانم پایم به چی گیر کرد. توی هوا پریدم و
بعد پخش زمین شدم. بعد از چند لحظه یک چشمم را باز کردم و گفتم: گمونم زنده ام.
آقای رئوفی که سر پا نشسته بود، آهی کشید و گفت: بله. خدا رو شکر. جاییت درد نمی
کنه؟
در حالی که برمی خاستم گفتم: نه. این بارم شانس آوردین.
ــ ــ تا حالا نمی دونستم اینقدر خوش شانسم!
ــ ــ راستی به نظرتون اون دزده چه جوری دستبند رو گذاشت تو کیف مامان پرهام؟
ــ ــ من گذاشتم نه اون.
ــ ــ اوه فهمیدم شما یه کاری کردین، ولی نفهمیدم چه کاری! چه جوری ازش پس گرفتین؟
اصلاً چرا لوش ندادین؟
ــ ــ دستبند پیش اون نبود که بتونم لوش بدم. تو ساک تو بود.
ــ ــ نـــــــــــــه!!! کار من نبوده! باور کنین راست میگم.
ــ ــ احمق جان! منم نگفتم کار تو بوده. برای همین بی سروصدا گذاشتمش تو کیف صاحبش.
ــ ــ چرا گذاشته بود تو ساک من؟!
ــ ــ برای این که وقتی آبا از آسیاب افتاد، نصف شب از تو ساکت برش داره و جیم شه.
اگر هم قضیه لو رفت بیفته گردن تو.
ــ ــ اوه! چقدر یارو باهوش بود! حیف این هوش و استعداد که در راه خلاف استفاده می
کنه.
ــ ــ من مرده ی این جملات قصارتم!
ــ ــ وای اون دختره رو! چه قیافه ی عجیب غریبی داره!
ــ ــ عزیزم داهاتی بازی درنیار.
ــ ــ من نه دهاتیم نه ندید بدید. این دختره واقعاً عجیب بود. به نظرتون با چی
موهاشو اینقدر پوش داده؟
ــ ــ هیچ ایده ای ندارم.
ــ ــ سه متر تو هوا بودن.
ــ ــ اغراق رو یه جوری بکن که آدم باورش بشه.
با شیطنت گفتم: مثل زن شما؟
ــ ــ اوه اون فاجعه بود! من جلوی اون همکلاسی آبرو داشتم! حالا خونواده ی همسفرمون
به کنار! امیدوارم دیگه هیچوقت باهاشون روبرو نشیم.
ــ ــ اتفاقاً من خیلی از پرهام کوچولو خوشم اومد.
ــ ــ مشخص بود.
ــ ــ می دونین چیه؟ دارم فکر می کنم این که زن شما باباش قصاب باشه یا صورتش رد
آبله داشته باشه، چه ایرادی داره؟ اینا که عیب نیستن. آدمیت مهمه. مهربونی! دختر
بیچاره که گناه نکرده.
ــ ــ نه گناهی نکرده. اتفاقاً اصلانم گناهی نداره. تا جایی که شنیدم مرد مهربونیم
هست. می تونم با اولین بلیت هواپیما راهیت کنم که به موقع به مراسمتون برسی.
به دست و پا افتادم و گفتم: آووو!!! نه خواهش می کنم. اصلاً زن شما دختر سفیر کبیر!
اصلاً زن شما یک بانوی به تمام معنی! ملکه ی زیبایی و وجاهت و خانمی! اصلاً قول
میدم برای نفر بعدی چنان تصویری از زنتون تعریف کنم که ندیده یک دل نه صد دل عاشقش
بشین.
برای اولین بار دیدم که غش غش خندید. متحیر برگشتم و نگاهش کردم. بعد از چند لحظه
گفتم: من جدی گفتم!
ــ ــ اگه شوخی کرده بودی که اینقدر خنده دار نبود. ولی اول راه بهت گفتم بازم
خواهش می کنم دیگه از من و خونوادم مایه نذار. هر قصه ای که می خوای بگی راجع به
خودت بگو.
آهی کشیدم و پرسیدم: به نفر بعدی بگم بابام خیلی پولداره؟
ــ ــ بگو.
ــ ــ بگم خونمون یه باغ داره؟
ــ ــ بگو.
ــ ــ تازه تو باغمون یه اسطبلم داریم. خودم یه اسب دارم سفیــــد یه دست. اوه نه
مشکی باشه شیکتره نه؟
ــ ــ نمی دونم. من یه اسب خاکستری دارم که خیلیم دوسش دارم.
ــ ــ وای شما اسب دارین؟!
ــ ــ بله.
ــ ــ کجاست؟
ــ ــ تو یه باشگاه بیرون شهر.
ــ ــ اوممم… خاکستری؟ یه خط سفید بلندم وسط پیشونیشه؟
ــ ــ آره.
ــ ــ وای عاشقشم! میشه یه بار بیام ببینمش؟
ــ ــ حتماً.
ــ ــ چند سالشه؟
ــ ــ چهار سال.
ــ ــ باهاش مسابقه هم میدین؟
ــ ــ من نه. یه سوارکار اونجاس که روزا اسبا رو تمرین میده و هرکدوم که آماده تر
باشن رو برای مسابقات فصلی می بره. من فقط هفته ای یکی دو بار برای سواری میرم.
ــ ــ برای مسابقات با مانع؟
ــ ــ نه. مانع به اسب آسیب می زنه. خوشم نمیاد.
توی صف مقابل باجه ی تاکسیرانی ایستادیم.
پرسیدم: اسبتون تا حالا برنده هم شده؟
ــ ــ یکی دو بار. مسابقات مهمی نبود. اصراری ندارم قهرمان بشه.
ــ ــ چرا؟! خیلی هیجان انگیز میشه.
ــ ــ من علاقه ای به هیجان ندارم.
ــ ــ ایششش… خیلی خسته کننده است!
ــ ــ سلامت اسبم برام مهمتره.
ــ ــ اوه! بهتون نمیاد که مدافع حقوق حیوانات باشین.
ــ ــ یعنی من اینقدر سنگدلم؟
ــ ــ یه ذره!
ــ ــ متشکرم!
نوبت تاکسی مان رسید و سوار شدیم. از پنجره به بیرون چشم دوختم و مناظر دودآلود
پایتخت را وجب به وجب بلعیدم. اینقدر هیجان زده بودم که برای دقایقی سکوت کرده
بودم. آقای رئوفی هم با خیال راحت به نقطه ی نامعلوم کذایی اش چشم دوخته بود و
معلوم نبود به چی فکر می کند.
بعد از چند دقیقه به خاطرم رسید که مقصد من جواهرده بود نه تهران. با حرکتی ناگهانی
به طرف آقای رئوفی برگشتم. جا خورد و کمی چهره درهم کشید. زیر لب پرسید: باز چی
شده؟
ــ ــ گمونم شما آدرس یه هتل رو دادین…
ــ ــ می رفتی خونه ی دختر خاله ات؟
ــ ــ اوه نه! میرم جواهرده.
ــ ــ مستقیم؟
ــ ــ البته! من واقعاً دلم براش تنگ شده. باید هرچی زودتر ببینمش.
ــ ــ من اگه جای مجید بودم، اصلاً از دیدن یه عشق قدیمی خاک آلود هیجان زده خوشحال
نمی شدم. یه دوش بگیر و لباس عوض کن. یه ذره احترام براش قائل باش.
با ناامیدی لب برچیدم و گفتم: خب تا برسم اونجا که دوباره کثیف میشم. تازه خدا
میدونه چقدر برای این دوش گرفتن زمان از دست بدم. من باید برم.
ــ ــ چه جوری بری؟ راه رو که بلد نیستی.
ــ ــ به راننده تاکسی میگم ایستگاه اتوبوسی که اتوبوساش میرن شمال، پیادم کنه.
پولشم خودم میدم. متشکرم. راستی پول بلیت قطارم همین الآن حساب کنین.
ــ ــ ببین مشنگ عزیز، من نمی تونم ولت کنم. خدا می دونه چی پیش بیاد. یه نصف روز
اینجا کار دارم. بعدم استراحت می کنیم و فردا صبح میریم جواهرده. می رسونمت دست
خونواده ی مجید و برمیگردم. روشن شد؟
ــ ــ نه نشد. من به اندازه کافی مزاحمتون بودم. حالا دیگه می خ�

آهی کشیدم و بقیه ی راه را سکوت کردم. تقریباً خواب بودم. به زحمت خودم را به اتاقم
رساندم و بیهوش روی تخت افتادم.
تقه ی محکمی که به در اتاقم خورد از خواب بیدارم کرد. روی تخت نیم غلتی زدم با
صدایی گرفته پرسیدم: بله؟
ــ ــ وقت داروهاته.
به سنگینی برخاستم. کمی سر و وضعم را مرتب کردم و در را گشودم. آقای رئوفی با یک
لیوان آب و یک کپسول و یک قرص دم در بود.
خواب آلوده سلام کردم. با تبسم نامحسوسی جوابم را داد. قرصها را گرفتم و با آب
بلعیدم.
آقای رئوفی گفت: اگه لباستو عوض کنی می تونی بیای صبحانه یا نهار هم بخوری.
از فکر حرص خوردن آقای رئوفی از سر و وضعم خنده ام گرفت. نگاهی به سر تا پایم
انداختم. بلوز بنفش و شلوار جین. خیلی هم بد نبود! روسری را هم دور سرم پیچیده بودم
تا حسابی گرم شوم.
به هر حال به اتاق برگشتم و بعد از عوض کردن لباسهایم بیرون آمدم. نگاهی به ساعت
انداختم. سوتی کشیدم و گفتم: دوازده و نیم؟ فکر کردم حدود یازده باشه!
ــ ــ حالا صبحانه می خوای یا نهار؟
روی مبل نشستم و متفکرانه گفتم: گشنم نیست…
آقای رئوفی یک ابرویش را بالا برد و گفت: دارم واقعاً نگرانت میشم. مطمئنی هیچی نمی
خوای؟
خواب آلود پوزخندی زدم و پرسیدم: من که خواب ندیدم نه؟
ــ ــ در چه مورد؟
ــ ــ مجید واقعاً عاشق اون دختره شده؟
ــ ــ تو اینطور گفتی.
ــ ــ آره یه چیزایی یادم میاد. دقیق نه… چی می گفت؟
ــ ــ فقط گفتی دختره به خاطر مجید خودکشی کرده بود.
ــ ــ جدی؟ من اینو گفتم؟ اصلاً یادم نمیاد. خدایا چقدر گیجم!!
ــ ــ به مسکّن عادت نداری.
آهی کشیدم و سری به تایید تکان دادم. بعد پرسیدم: میشه برم بیرون یه کم قدم بزنم؟
دلم می خواد یه بادی به صورتم بخوره بلکه بیدار شم.
ــ ــ تو تازه از زیر تب در اومدی.
ــ ــ فقط یه ذره… باید برم. حالم بده.
ــ ــ باشه. آماده شو بریم.
ــ ــ شما مجبور نیستین همراهیم کنین.
ــ ــ من مجبورم همراهیت کنم. روز سلامتیت چقدر قابل اطمینان بودی که حالا با این
گیجیت!
پوزخندی زدم و گفتم: شما خیلی به من روحیه میدین.
ــ ــ می دونم.
آماده شدم. لباس گرم به علاوه کتی که آقای رئوفی خریده بود با کلاه و کفش و بالاخره
از اتاق بیرون آمدم. آقای رئوفی با آن پالتوی کرم جذابش دم در ایستاده بود.
دستپاچه و خندان گفتم: ببخشین معطلتون کردم.
ــ ــ خواهش می کنم.
از هتل بیرون آمدیم و در طول خیابان کوهستانی به طرف بالا رفتیم. زنی داشت نان محلی
که به آن کشتا می گفتند می پخت. آقای رئوفی پرسید: نون می خوری؟
شانه ای بالا انداختم و گفتم: نه. میل ندارم.
ــ ــ از وقتی بیدار شدی هیچی نخوردی.
دستهایم را توی جیبهایم فرو بردم و غرق فکر پرسیدم: چرا مجید دوستم نداره؟
ــ ــ دوری فراموشی میاره.
ــ ــ هیچوقت به این که از دل برود هر آن که از دیده برفت اعتقاد نداشتم.
ــ ــ بعضی چیزا جبر زمانه است.
ــ ــ به جبر زمانه هم اعتقادی ندارم.
ــ ــ گفتنش خوشایند نیست. ولی مجید واقعاً اون قهرمانی که تو تصور می کردی نیست.
ــ ــ چرا نیست؟ چرا عوض شده؟
ــ ــ هیچوقت نبوده. اون صرفاً همبازی خوبی بوده.
آهی کشیدم و با حرکت سر تایید کردم. آرام پرسیدم: حالا چی میشه؟
ــ ــ نمی دونم.
ــ ــ مجبورم با اصلان عروسی کنم؟
ــ ــ نه مجبور نیستی.
ــ ــ پس چکار کنم؟ پسر ناپدریم تو خونمونه.
ــ ــ هوم… نمی دونم… آش می خوری؟
ــ ــ نه هیچی نمی خوام.
ــ ــ یه چیزی بخور. ضعف می کنی.
ــ ــ فکر می کردم خوشحال میشین اگر بدونین من گاهیم میلی به خوردن ندارم.
ــ ــ کم چرند بگو جوجه.
پوزخندی زدم. انگار باری از روی دوشم برداشته شده بود. آهی کشیدم و گفتم: راستشو
بگم؟ ته دلم همیشه وحشت داشتم که با مجید ازدواج کنم و خونوادش اونقدرا هم منو دوست
نداشته باشن. آخه… آخه با خواهرش همیشه دعوامون میشد. برادر کوچیکشم خیلی لوس
بود.
آقای رئوفی خنده اش را فرو خورد و برای این که من نبینم با پشت انگشت کمی بینیش را
خاراند.
خندیدم. خیلی خوشحال نبودم اما آنطور که انتظار داشتم هم ناراحت نبودم. شاید هم اثر
مسکّن بود که هنوز گیج بودم. انگار دنیا را از درون یک حباب بلوری می دیدم.
صدایی از بیرون حباب توجهم را جلب کرد. داشت ملتمسانه می گفت: مجید خواهش می کنم.
اگه نیای خواستگاری…
سیخ شدم و نگاهی به کوچه ی باریکی که کنارم بود، انداختم. نزدیکتر شدم و سر کوچه
طوری که دیده نشوم پناه گرفتم. آقای رئوفی به سردی گفت: خیلی کار زشتیه که گوش
وایمیستی.
زمزمه کردم: اگه منو ببینه…
ــ ــ مثلاً چی میشه؟
ناگهان فکر کردم: واقعاً چی میشه؟
پس وارد کوچه شدم. آقای رئوفی پرسید: کجا میری؟
ــ ــ میرم ببینم چی میشه.
ــ ــ خیلی خلی جوجو.
و بی حوصله دنبالم آمد. چند قدم بعد آن دختر… اسمش را به خاطر نمی آوردم… ولی
خودش بود. قیافه اش را نمی دانم ولی مچ دستش چسب داشت. این یکی را با اطمینان به
خاطر داشتم. سر بلند کردم. مجید کنارش ایستاده بود. قیافه اش تغییر به خصوصی نکرده
بود. لاغر و دیلاق بالا رفته بود. متحیر به من نگاه کرد. بی تفاوت نگاهش کردم.
داشتم به عشق فکر می کردم. اما نه دلم می لرزید نه هیجانی داشتم. حتی به دنبال
مختصر هیجانی از دیدن همبازی قدیمیم بعد از هفت سال گشتم که نبود.
اینقدر که خمیازه ام گرفت! سرم را کمی خم کردم و دهانم را با دست پوشاندم.
مجید قدمی به طرفم برداشت و با تعجب پرسید: جواهر خودتی؟
فریبا… آه اسمش را به خاطر آوردم. جیغ جیغ کنان پرسید: تو این دختر رو می شناسی؟
همونیه که دیشب تو درمونگاه بود.
پوزخندی تمسخرآمیز زدم و پرسیدم: پیغوم منو بهش رسوندی؟
مجید با تردید نگاهی به فریبا انداخت و گفت: نه چیزی نگفت. چی گفته بودی؟
ــ ــ گفتم خیلی بی غیرتی که نمیری خواستگاریش و پای عواقبش وایسی. شایدم صرفاً…
هوم. فقط عاشق نیستی.
ــ ــ چی داری میگی دیوونه؟ تو از عاشقی چی میدونی؟ تو هنوزم همون بچه ی شرور قدیمی
هستی. این سر و وضع چیه برای خودت درست کردی؟ فکر کردی خیلی خوش تیپی که مثل پسرا
لباس پوشیدی؟ هان؟!
تکانی خوردم. سری به نفی تکان دادم و گفتم: به خاطر خوش تیپی نبود. می خواستم
شناخته نشم.
ــ ــ برای چی؟ چه غلطی داشتی می کردی؟
ــ ــ فکر نمی کنم به تو مربوط باشه.
ــ ــ عشق و عاشقی منم هیچ ربطی به تو نداره.
ــ ــ نه به من ربطی نداره. ولی… ولی خیلی احمقانه است که این به خاطر تو رگشو می
زنه و تو هیچ کاری به خاطر اون نمی کنی.
نیم نگاهی به فریبا انداختم و گفتم: البته من به خاطر هیچ کس حاضر نیستم رگمو بزنم.
ترجیح میدم مبارزه کنم.
فریبا با عصبانیت گفت: ولی تو مبارزه نکردی. فرار کردی. خودت گفتی.
مجید ابروهایش را با تمسخر بالا برد. نگاهی به آقای رئوفی که در سکوت منتظر تمام
شدن بحث ما بود، انداخت و گفت: به به که فرار کردی! با این آقا؟ خوش تیپم هست! چه
خوب! همسایه ی ما رو باش. کارش به کجا کشیده…
به یک ثانیه هم نکشید. آقای رئوفی یقه اش را گرفت؛ او را مثل پر کاه بلند کرد و به
دیوار کوبید. با لحنی بُرّنده گفت: حرف دهنتو بفهم. یه بار دیگه به همسر من توهین
کنی، بلایی به روزگارت میارم که روزی هزار بار آرزوی مرگ کنی.
ــ ــ من… من فکر نمی کردم شما ازدواج کرده باشین.
ــ ــ مهر ازدواج رو توی شناسنامه می زنن نه پیشونی!
ــ ــ باشه باشه… من غلط کردم. ولم کنین.
آقای رئوفی بالاخره رهایش کرد. مجید پیراهنش را صاف کرد و در حالی که یک پلکش با
حالتی عصبی تند تند می پرید، پرسید: پس… پس چرا گفتی فرار کردی؟ این لباسا چیه؟
فریبا هم عصبی گفت: تازه دیشب می گفتی داییته.
ناراحت به طرف آقای رئوفی برگشتم. بیشتر از خودم، نگران توهینی که به او شده بود،
بودم. بعد رو به مجید کردم و گفتم: این لباسا رو محض تفریح پوشیدم. تو می دونی که
همیشه تو بازیها دوست داشتم پسر باشم. و برای اولین بار این لباسا رو پوشیدم و
موهامو کوتاه کردم. نه برای همیشه. فقط یه بار… برای تفریح.
با تمسخر از آقای رئوفی پرسید: اون وقت شمام اجازه دادین؟
آقای رئوفی سرد و جدی گفت: از نظر من یک بار اونم برای تفریح ایرادی نداره.
فریبا دوباره پرسید: چرا گفتی داییمه؟
آقای رئوفی گفت: چون ما هنوز عقدمونو محضری نکردیم. لازم بود به این سفر بیایم برای
کاری که همین اطراف داریم.
مجید پرسید: مثلاً چه کاری؟
ــ ــ فکر نمی کنم لازم باشه به تو توضیح بدم. ولی به هر حال مرحوم پدر جواهر این
اطراف ملکی داشته، که برای فروشش اومدیم.
قوه ی تخیلم را باز یافتم و گفتم: آره. بابام این طرفا یه زمین داشته. تا وقتی خودش
زنده بود یه ذره درآمد از این زمین داشتیم. ولی از وقتی از دنیا رفته… دیگه کسی
نیست بهش برسه و همینطور بایر افتاده. حالا دیگه گفتیم بفروشیمش. در مورد فرارم
دیشب تب داشتم هذیون می گفتم که می خوام فرار کنم و اینا. آخه من همش به شوخی دارم
تهدید می کنم که زمین رو که فروختیم، من پولا رو برمی دارم و فرار می کنم. نمی ذارم
هیچی به مامانم و برادرم برسه.
آقای رئوفی چرخید و گفت: بسه دیگه. بریم.
نگاه دیگری به مجید و فریبا انداختم. با تاسف سری تکون دادم و گفتم: بهم خیلی
میاین.
فریبا با شوق گفت: واقعاً؟! متشکرم.
چند قدم که دور شدیم، به آقای رئوفی گفتم: هر دوشون خیلی احمقن.
سری به تایید تکان داد. عطسه ای کردم. توی جیبهایم دنبال دستمال گشتم. قبل از عطسه
ی بعدی پرسیدم: دستمال دارین؟
یک بسته دستمال جیبی به طرفم گرفت و پرسید: نهار می خوری؟
چند بار عطسه زدم تا بالاخره در حالی که داشتم با دستمال دماغم را از جا می کندم،
گفتم: نه… سیرم. شما منتظر من نشین. بخورین.
ــ ــ من نگران خودم نیستم. ولی دارم فکر می کنم از دکتر درمونگاه بپرسم این قرصای
اشتها کور کن چی بودن؟
ــ ــ آره می تونیم به جای قرص لاغری به مردم بفروشیمشون.
خندید و گفت: آره.
ــ ــ راستی اگه اون زمین بابام واقعی بود چه خوب میشد ها! الآن یه پولی گیرم میومد
می زدم به چاک دیگه آویزون شما نبودم.
نفس عمیقی کشید. چند لحظه فکر کرد و بعد گفت: اون زمین واقعیه جوجه. یه جایی اطراف
رامسره. من با وکالتی که از مامانت دارم داشتم میومدم که بفروشمش.
با گیجی گفتم: شوخی می کنین.
ــ ــ نه شوخی نمی کنم. حتی به مامانت گفتم که جواهر رو همرام می برم که به عنوان
یکی از وراث قانونی حضور داشته باشه و اسناد رو امضاء کنه.
ناباورانه خندیدم و گفتم: شمام کنار من حسابی چاخان شدین ها!
ــ ــ جوجه الآن که خودمونیم. به کی دروغ بگم؟ سندش تو چمدونمه. نشونت میدم.
ــ ــ لابد راست میگین. چشماتون الآن فقط مهربونه. شوخ نیست. ولی من گیجم. آخه چطور
ممکنه؟ ما اگه همچو زمینی داشتیم که وضعمون به از این بود.
ــ ــ حالا همچو زمینی هم نیست! یه تکه زمین کوچیک کشاورزیه که یه تا حالا اجاره
بوده. حالام مامانت تصمیم گرفته بفروشه و خرج جهاز تو و دانشگاه جاوید بکنه.
ــ ــ مگه زمین کشاورزی رو هم اجاره می کنن؟
ــ ــ آره. سر یه مبلغی توافق می کنن و کشاورز سالیانه اون مبلغ رو به صاحب زمین
میده. هرچی بقیش بود برای خودش برمیداره. حالا همون کشاورز می خواد زمین رو بخره.
منم قرار شد بیام بفروشم.
ــ ــ یعنی مامان می دونه من با شمام؟
ــ ــ آره. وقتی محو جمال اون دزده بودی بهش تلفن زدم.
متفکرانه گفتم: قبلشم اس ام اس زدین.
ــ ــ نمی تونستم بذارم نگران بمونه.
ــ ــ عروسی چی شد؟
ــ ــ انتظار داشتی چی بشه؟
ــ ــ مامان خیلی ناراحت شد؟
ــ ــ خوشبختی تو براش از همه چی مهمتره.
سری تکان دادم و آهی کشیدم. با بغض گفتم: دلم براش تنگ شده.
موبایلش را در آورد و پرسید: زنگ بزنم؟
ــ ــ نه نه… الآن باهاش حرف بزنم گریه ام می گیره. نه. باشه بعد…
دستهایش را توی جیبهای پالتویش فرو برد و گفت: هرطور میلته.
برگشتیم هتل. وسایلمان را جمع کردیم و راه افتادیم. آقای رئوفی برای صبح روز بعد،
با خریدار زمین توی رامسر قرار داشت.
تازه راه افتاده بودیم. آقای رئوفی برای خودش شعری را زمزمه می کرد. من هم به پشتی
تکیه داده بودم و فکر می کردم. به تمام این راه و تفکراتم و آقای رئوفی و بالاخره
مجید. مجید… مجید واقعاً خیلی با تصوراتم فرق داشت. انگار توی بچگیهایمان مانده
بود. شاید هم من توی تصوراتم مانده بودم. هنوز خودم را آن کودک شر و شیطان می دیدم
که همبازی مجید بود و توی خانه ی عمه جان هم جوجه ی آقای رئوفی!
از گوشه ی چشم نگاهش کردم. با تبسم نگاهم کرد. نمی شنیدم چه می خواند. دوباره رو
گرداندم.
در حالی که از پنجره به بیرون خیره شده بودم فکر کردم: اون احمق به آقای رئوفی
توهین کرد. گفت من با آقای رئوفی فرار کردم. نفرت انگیزه! حالا من هیچی! آقای
رئوفی؟!!! مرد از این بزرگوارتر و قابل اعتمادتر؟!! اون که تو این راهی که فقط به
خاطر حمایت از من همراهم بود، این همه زحمت کشید و از من مراقبت کرد؟!!
دلم می خواست مجید را با دستهای خودم خفه کنم. با حرص نفسم را بیرون دادم و راست
نشستم.
آقای رئوفی متبسم پرسید: چی شده؟
ــ ــ از مجید متنفرم!
ــ ــ بهش فکر نکن.
با اصرار گفتم: خیلی ازش بدم میاد.
ــ ــ فراموشش کن.
ــ ــ به شما توهین کرد! می خوام بکشمش!
ــ ــ آروم باش جواهر. بسه.
با عصبانیت به طرفش چرخیدم. چشمهایم خیس بودند.
بازهم لبخند زد و با ملایمت بیشتری گفت: آروم باش.
صورتم را پوشاندم و گفتم: مجبور شدین بهش بگین من زنتونم. وای دارم از خجالت آب
میشم.
ــ ــ این که زن من باشی خجالت آوره؟
دستهایم را پایین آوردم. اشکهایم تمام صورتم را شسته بودند. با بغض گفتم: احمقانه
است.
ــ ــ متاسفم که اینطوری فکر می کنی. آخه من واقعاً می خواستم ازت خواستگاری کنم.
جیغ جیغ کنان گفتم: چی دارین میگین؟
ــ ــ دارم میگم می خوام باهات ازدواج کنم. اتفاقاً امروز با مامانتم دربارش صحبت
کردم. مخالفتی نداشت.
با تمسخری عصبی گفتم: حتماً خیلیم خوشحال شد.
مغرورانه سری تکان داد و گفت: گمونم همینطور باشه.
تقریباً داد زدم: ولی شما منو دوست ندارین.
ــ ــ یواش! … تو مگه از دل من خبر داری؟
ــ ــ از دلتون نه. ولی از سلیقتون به قدر کافی و وافی خبر دارم. محاله بتونین با
یه بچه ی وحشی کنار بیاین. غیر ممکنه که دوستم داشته باشین. به خاطر حرف مردم می
خواین باهام ازدواج کنین. چون ممکنه خیلیا از جمله ناپدریم بدونن که من با شما
بودم. برای این که آبرومو بخرین می خواین این کار رو بکنین. برای این که به طرز
نفرت انگیزی احساس مسئولیت می کنین. برای این که وکیل مامانمین. برای این که به
مامانم و به خودتون گفتین تا آخرش مراقبم خواهید بود. ولی شما مجبور نیستین. من
اجازه نمیدم این کارو بکنین. شما حقتونه که خوشبخت بشین.
ترمز کرد و کنار زد. از پنجره بیرون را نگاه کردم. کنار آبشار قشنگی بودیم. به طرفم
برگشت و گفت: اشتباه می کنی.
در حالی که اشک می ریختم سری به نفی تکان دادم و گفتم: نه. هرچی اشتباه بوده تا
اینجا کردم. ولی این یکی رو مطمئنم که درست فهمیدم.
از ماشین پیاده شدم. او هم پیاده شد و ماشین را دور زد. برف نرم نرم می بارید و هوا
خیلی سرد بود. کنارم ایستاد و گفت: سوار شو. سرده.
ــ ــ حقمه همین جا ولم کنین. هیچ کس به اندازه ی من براتون دردسر درست نکرده نه؟
ــ ــ معمولاً عزیزترین کسان آدم بیشترین دردسر رو برای آدم دارن. اونم به خاطر شدت
نگرانی و حساسیته که آدم نسبت به اون شخص داره. مثل مادر و فرزند.
دماغم را بالا کشیدم و گفتم: مثل مادر و فرزند. مثل مامانم که الآن نگرانمه. چقدر
تا حالا اذیتش کردم.
ــ ــ پس میشه به مادرت رحم کنی، لجبازی رو کنار بذاری و درخواست منو قبول کنی؟
به طرفش برگشتم و گفتم: نه… نه آقای رئوفی. اصرار نکنین. من نمی مونم خونه. میرم
پیش مامان بزرگم. قول میدم دیگه مامانمو اذیت نکنم. شما رو هم همینطور. بذارین این
قصه همینجا تموم بشه.
ــ ــ ببینم تو هیچ وقت به ذهنتم خطور نکرده که ممکنه من دوستت داشته باشم؟
رو گرداندم. در حالی که سوار ماشین می شدم گفتم: خواهش می کنم تمومش کنین. شما منو
دوست ندارین. فقط به طرز فجیعی جوانمرد هستین. من نمی خوام خودتونو فدا کنین.
سوار شد. در حالی که ماشین را روشن می کرد، آهی کشید و گفت: شایدم این تویی که منو
دوست نداری.
با عصبانیت گفتم: چی دارین میگین؟ مگه میشه شما رو دوست نداشت؟ شما که اینقدر
جوانمرد و بزرگوارین؟
با بی حوصلگی گفت: خیلی شلوغش کردی. من یه آدم معمولیم. تازه یه بار گفتی هزار
سالمه! بهت حق میدم اگه نخوای با یه پیرمرد ازدواج کنی.
کلافه و ناامید خودم را به پشتی صندلی کوبیدم و گفتم: چی دارین میگین؟
لبخندی زد و گفت: کمربندتو ببند.
در حالی که کمربندم را با حرص می کشیدم، گفتم: می بینین؟ من یه بچه ام که صبح تا شب
باید بهش یادآوری کنین که لباسشو درست کنه، دماغشو پاک کنه، کفشاشو درست بپوشه و
کمربندشم ببنده.
خندید و گفت: و من عاشق این بچه ام.
حوصله ام سر رفته بود. حتی یک کلمه از این حرفهایش را باور نمی کردم. دستم را زیر
کلاهم فرو بردم، موهایم را چنگ زدم و از پنجره به بیرون چشم دوختم.
با خوش خلقی گفت: تو گشنته، اعصاب نداری.
جوابش را ندادم. همچنان هق هق می کردم. با کف دست اشکهایم را پاک کردم. با ملایمت
گفت: دستمالم هست.
ــ ــ می دونم. اصلاً می خوام با آستینم اشکامو پاک کنم. با آستین کت اهدایی شما.
تبسمی کرد و چیزی نگفت. بقیه ی راه در سکوت گذشت.
رامسر جلوی یک رستوران توقف کرد و گفت: پیاده شو.
ــ ــ چه گرسنه چه سیر… با شما ازدواج نمی کنم.
ــ ــ باشه. پیاده شو.
پیاده شدم و باهم وارد رستوران شدیم. منو را جلویم گذاشت و پرسید: چی می خوری؟
ــ ــ کوفت.
منو را به طرف خودش برگرداند و خیلی جدی گفت: ندارن. بذار خیلی عاشقانه دو تا غذای
یه جور سفارش بدم. سبزی پلو با ماهی سوخاری چطوره؟
جواب ندادم. او هم همان را سفارش داد. غرق فکر بودم. مخم داشت می ترکید. حتی یک
لحظه هم به ذهنم خطور نکرده بود که کسی ممکن است درباره ی آقای رئوفی فکر بدی بکند.
مشتم را یواش روی میز کوبیدم.
آقای رئوفی گفت: بسه دیگه. آروم باش.
ــ ــ می خوام مجید رو بکشم.
ــ ــ عدد این حرفا نیست. ولش کن. یه نفس عمیق بکش.
به سختی نفس کشیدم. نگاهم که به نگاهش رسید، اشکم باز چکید. سر بزیر انداختم و
گفتم: شما نباید این کار رو بکنین. نمیذارم بدبخت بشین.
ــ ــ نگران نباش. من مراقبم که بدبخت نشم.
ــ ــ اما شما…
پیش خدمت بشقابهای غذا را روی میز گذاشت. آقای رئوفی گفت: هیس. نهارتو بخور. این
بحث رو بعداً ادامه میدیم. الآن فراموشش کن. یه کم زیتون پرورده بردار.
بوی ماهی سرخ کرده شامه ام را پر کرد. لبخند تلخی زدم. واقعاً گرسنه بودم. بشقاب را
پیش کشیدم و لقمه ای خوردم.
مثل همیشه حق با آقای رئوفی بود. غذایم را که خوردم، حالم بهتر شد. هنوز هم از دست
مجید عصبانی بودم، ولی به قول آقای رئوفی به این نتیجه رسیدم عدد این حرفها نیست.
بطری نوشابه را جلوی دهانم گرفته بودم و نی را به لبم می زدم. غرق فکر به میز خالی
کناری چشم دوخته بودم.
آقای رئوفی پرسید: دسر می خوری؟
همانطور که با نی بازی می کردم، سری به تایید خم کردم.
خندید و گفت: خب خدا رو شکر که حالت خوبه. بذار ببینم چی دارن؟ اممم بستنی که نه.
برات خوب نیست. قهوه هم که به بچه ها نمیدیم. کرم کارامل هست، ژله و یه جور کرم
شکلاتی.
در مقابل شوخی اش درباره ی سنّم عکس العملی نشان ندادم. همانطور که بی حالت به میز
کناری نگاه می کردم، گفتم: کرم شکلاتی.
آقای رئوفی سفارش دسر را هم داد. بعد پرسید: نتیجه ی تفکراتت به کجا رسید؟
نگاهش کردم و گفتم: من سر حرفم هستم. محاله باهاتون ازدواج کنم. سهم الارثم رو که
گرفتم بدهیم رو باهاتون صاف می کنم.
دلخور عقب نشست. بعد از چند لحظه پرسید: چطور می تونی اینقدر سنگدل باشی؟
کرم شکلاتی هم رسید. قاشقی پر کردم. در حالی که به زحمت سعی می کردم دوباره شاد
باشم، گفتم: منصف باشین آقای محترم. اینا همه از عشقه!
کرم را قورت دادم و نگاهش کردم. اخم نداشت، ولی نگاهش تیره شده بود. دست برد و یک
قاشق از دسرش را خورد.
قاشقم را رها کردم و گفتم: عصبانی نباشین. من ساده ام، من بچه ام؛ ولی می فهمم که
صلاح منو می خواین. به خاطر من دارین از خودتون می گذرین. الآن سه روزه که دارین
این کارو می کنین. ولی من نمی ذارم یه عمر ادامش بدین.
کاسه ی دسرش را پس زد و گفت: جواهر یه لطفی بکن وقتی نمی خوای قبول کنی، اینقدر
شجاعت داشته باش که حقیقت رو بگی. مثلاً برای این که از ریخت من خوشت نمیاد یا تحمل
بکن نکن هام رو نداری یا این که برات زیادی پیرم. ولی برای من قصه ی فداکاری نباف.
ــ ــ از ریخت شما؟…
نتوانستم جمله ام را ادامه بدهم. نمی دانستم بخندم یا گریه کنم؟ خنده ی کوتاهی
کردم. رو گرداندم. لبم را گزیدم. نفسی کشیدم و دوباره نگاهش کردم. نگاهم که به
نگاهش می رسید بیچاره می شدم. سر بزیر انداختم و لبه ی میز را فشردم. بالاخره
تصمیمم را گرفتم. سر برداشتم و گفتم: آقای محترم من تو عمرم چه تو فیلما چه تو عالم
واقع، از شما شما خوش ریخت و قیافه تر ندیدم. اینو که دیگه من نباید بگم. خودتونم
می دونین که چقدر خوش تیپ و قیافه این. اینم می دونین که با یه نگاه می تونین بچه
ندید بدیدی مثل منو پودر کنین. پس اینا چیه میگین؟
با حوصله گوش داد. دوباره نگاهش ملایم و خندان شده بود. آرام و شمرده گفت: جوجه
جان، اولاً که تیپ و قیافه سلیقه ایه. این که تو قیافه ی منو مقبول بدونی، از شانس
منه. ولی طبیعیه که خوشت نیاد که به قول خودت با یه نگاه پودرت کنم یا دائم تحت
سلطه ام باشی. هزار سالم که از زادم گذشته.
حرصم گرفته بود! چرا نمی فهمید؟ از جا برخاستم و گفتم: بله خوشم نمیاد تحت سلطه ی
کسی باشم.
این را گفتم و به سرعت از رستوران خارج شدم. تا بتواند با عجله حساب میز را بکند و
دنبالم بدود، کلی دور شده بودم. وقتی از دور دیدمش، شروع به دویدن کردم. خودم هم
نمی دانستم کجا می روم. فقط می دویدم. باران می بارید و روز کوتاه و سرد زمستانی،
زودتر از معمول رو به تاریکی می رفت. توی کوچه ای پیچیدم که با چراغهای کمی روشن
شده بود. جابجا فاصله ی چراغها، تیره و تار بود. نفسم تنگ شده بود. جلوی خانه ای
پناه گرفتم تا نفسی تازه کنم. با شنیدن صدای سگی، وحشتزده از جا پریدم. همیشه از سگ
وحشت داشتم. این بار هم جیغ زدم: آقای رئوفی…. کمک….
و دوباره شروع به دویدن کردم. سگ هم که فرار مرا دیده بود، پارس کنان به دنبالم می
دوید. شنیده بودم که وقتی سگ حمله می کند، باید از موضع قدرت وارد شد. ایستاد و با
چوب یا سنگ، سگ را راند. ولی در آن لحظه اصلاً جرأت توقف نداشتم. فقط توی کوچه پس
کوچه ها می دویدم و فریاد می زدم. باران می بارید و خیس خیس شده بودم. ولی نمی
فهمیدم.
ناگهان سنگی به پایم گیر کرد. زمین خوردم و تازه فهمیدم به آخر یک کوچه ی بن بست
رسیده ام. صورتم را روی دستهای پر از گل و لایم گذاشت