دیشب رفیقام حدود ساعت یازده شب زنگیدند که مجتبی پایه‌ای بریم کوه؟ یه غمی توی دلم نشست از اینکه تو فعلا نیستی با هم بریم کوه و در همون حین شاد شدم از اینکه قراره بزنم بیرون.

دم پارک خونه‌ی ما قرار گذاشتیم. سوار موتور رفیقم شدم و تا یه جایی رو با موتور رفتیم. بعدش پیاده شدیم و با ماشین اون یکی رفیقم به سمت کوه صفه حرکت کردیم. صدای موزیک توی ماشین تا سرحد نهایتش زیاد بود. موزیکی که حکایت از نیاز برای شاد بودن، نیاز برای رقصیدن، نیاز برای رانندگی با سرعت، و نیاز برای بودنت کنارم داشت. خواننده چه خوش میخوند:

It’s a beautiful, beautiful life.

چه بد که نبودی. ای کاش پیشم بودی. وقتی از ماشین پیاده شدیم، همگی به سمت بالای کوه حرکت کردیم. همونطور که کوه رو قدم زنان می رفتم جلو، شیب کوه سختتر می شد و نفس های من تندتر به شماره می افتاد. شروع کردم به عرق کردن. طوری نبود. اینکه خسته می شدم، اینکه نفس نفس می زدم، هیچ کودوم طوری نبود. کوهنوردی هستو خسته شدن هاش. کوهنوردی هستو عرق ریختن هاش. ده بیست دقیقه که شیب تند کوه رو بالا رفتیم، بدجوری همه خسته شدند. ایستادیم یه کنار تا یه چکه آب معدنی بریزیم توی حلقمون. هرچی فکرشو می کردم، وسط اون همه بگو بخند با رفیقام، وسط اون همه خوشمزه بازی که در می آوردم و رفیقامو از خنده می کشتم، جای یه شادی مطلوبتر خالی بود. جای یه دست ظریف و لطیف توی دستام خالی بود. جای یه سر روی شونه ام خالی بود. جای یه نگاه خیره خیره و مستقیم توی چشمام خالی بود. جای یه صدای خوشگل با حرف های قشنگ توی گوشام خالی بود. جای یه همراه دلخواه که از کوه بالا بیاد و مثل من عرق کنه خسته بشه کنارم خالی بود. جای حس اعتیاد به لمس پوست یه عشق دوست داشتنی نوک سر انگشت هام خالی بود. جای نفس های داغت روبروی صورتم خالی بود. جای بوی عطر نفس هات توی دماغم خالی بود. جای خنده های مستت خالی بود. میدونم. خبر دارم. تو اونقدر خوبی که شنیدم خودتم گاهی به خودت حسودیت میشه. اما. اما. اما چی می شد بیشتر مال من می بودی. کاش حد اقل اگه توی بیداری خیلی خیلی کم پیش میاد پیشم باشی یا کلا پیشم نیستی، توی رویا هایی که می بینم بیشتر پیشم می موندی. بعد از پنجاه شست دقیقه که به بالاترین نقطه‌ی مورد نظرمون روی کوه رسیدیم، اون بالا، نبودنت بدجور حس می شد. دود و صدای خوانش ترانه ها توی هوا پر بود و جای عطر تو خالی. گرمای دستم دوست داشت خودشو وسط دو تا دست مهربون و عشقی قایم کنه ولی هرچی گشت اون دست ها رو پیدا نکرد. دوست داشتم دیشب نصف شب، مثل یه پرچم خوشگل، روی دست هام می گرفتمت میذاشتمت روی شونه هام. به همه نشونت می دادم و با افتخار داد می زدم که ببینید. این بهترین رو ببینید. این عشق منه. این مال منه. این از خودمه. به من حسودی کنید. به این حسودی کنید. ما با هم قرار گذاشتیم فقط مال هم باشیمو بس. اگه بمیریم هم از هم جدا نمیشیم. خودتونو که بکشید هم، آخرش نمیتونید این خواستنی رو مال خود کنید. دوست داشتم نسیم خنک نصف شب دیشب از توی مو هات رد می شد تا میتونستم همون بالای کوه، نسیم تزیین شده با عطر موهاتو نفس بکشم. دوست داشتم دیشب توی حرف زدن های هیجانیت، یه قطره از گلاب دهن خوشبوت که همیشه تمیزه و همیشه برای من خاطره سازه، خودشو پرت می کرد توی آغوش چشم هام تا میتونستم یکی شدن باهات رو بیشتر تجربه کنم. حیف که نبودی. حیف که دیشب به جای خودت، فقط خیال بودنت رو همسفرم کرده بودی و خودت توی خواب مخملیت داشتی با گل ها بازی می کردی و ستاره ها رو تهدید به چیده شدن.

تقدیم به معشوقی که هنوز وجود خارجی نداره…

پ.ن.1.

برخی از هم محلی ها خصوصا خواهران کنجکاو، نشستن از اول سایت تا حالا رو بررسی کردن ببینن من با کیا بیشتر کامنت بازی کردم تا مثلا هویت شخصی که گفتم خیلی دوسش دارمو استخراج کنند و بعضیاشونم کشفیاتشون رو به اطلاع هم دیگه رسوندند. باید عرض کنم زهی خیال خام که حدستون اشتباهه.

پ.ن.2.

دقت داشته باشید من یه بهمنیم از نوع شدیدش. ما بهمنی ها سخت عاشق میشیم و آسون به کسی پا نمیدیم. حد اقل خودم اینطوریم که وقتی کسی رو دوست داشته باشم، اونقدر بهش نمیگم و این پا اون پا می کنم تا یا اون پیشنهاد بده، یا کار از کار بگذره و مرغ از قفس بپره. یه همچین آدم فرصت‌سوزیم من.

پ.ن.3.

من دقیقا دارم مثل شش هفت سال پیش تا حالا که اینجا دست نوشته های این شلکی میذاشتم میذارم. چیزی عوض نشده یا من تغییر خاصی نکردم. لطفا لطف کنید با توجه به شایعه‌زا بودن مسائل این شلکی، از گفتن و پخش کردن حدسیات نادرستتون نسبت به من به هم دیگه خودداری کنید. اگه واقعا قرار شد به یه نفر که وجود خارجی داشته باشه ابراز علاقه کنم، مطمئن باشید اولین نفری که اسمشو جار می زنه خودمم. دمتونم گرم.