اگر داخل این رستوران شوید و پس از شکاندن حداقل یک لیوان بتوانید میزتان را پیدا کنید، شانس آورده اید؛ آن وقت است که معنای ثانوی جمله «متحمل شدن کمی رنج گاهی اوقات می تواند شما را به مسیر درست راهنمایی می کند» برایتان تداعی می شود!

من هم پس از شکاندن یک لیوان در رستوران دان لو نوآر توانستم آن مقدار نانی که می خواستم را پیدا کنم. فقط امیدوار بودم که نان را به سس داخل بشقاب خودم بزنم، نه بشقاب غذای دوستم! بله این اتفاق فقط و فقط در رستوران دان لو نوآر رخ می دهد. دان لو نوآر در زبان فرانسوی معنای «در تاریکی» یا حتی «در شب» می دهد. ماجرای تاسیس رستوران دان لو نوآر

مردم به این رستوران کاملا تاریک می روند؛ جایی که تمام گارسون های آن نابینا هستند. این رستوران، که شعبه لندن آن دهمین سال تاسیسش را جشن می گیرد، توسط «ادوارد دو برگولی» افتتاح شد. «بنیاد پاول ژینو» که در زمینه بهبود کیفیت زندگی «افراد نابینا» فعالیت می کند، در امر افتتاح رستوران دان لو نوآر به برگولی کمک کرد. این بنیاد در دهه 90 میلادی، مسابقات دو در تاریکی برگزار می کرد تا آگاهی اجتماعی نسبت به این قضیه افزایش یابد. برگولی که پیشتر در بخش صنعت مشغول به کار بود، به این بنیاد رفت و ایده تاسیس رستوران را با آن ها در میان گذاشت.

او می گوید: «من سود خوبی به جیب زده بودم و دوست داشتم بر روی ایده ای سرمایه گذاری کنم که برای جامعه مفید باشد. آن بنیاد هم هر بار که مسابقات دو برگزار می کرد، پولش را کاملا از دست می داد. به همین دلیل بود که به آنجا رفتم و پیشنهادم را مطرح کردم.» در بدو ورود! هنگام ورود همراه دوستم به جلوی رستوران که روشن بود، راهنمایی شدیم. آنجا چهار منو وجود داشت: منوی سفید (غذاهای ناشناخته)، منوی قرمز (گوشت)، منوی آبی (ماهی ) و منوی سبز (گیاه خواری). من منوی قرمز و دوستم منوی سفید را انتخاب کرد. سپس گارسون نابینای ما به اسم «روبرتو ربچی» برای خوشامدگویی به سمتمان آمد. او ما را به سمت در راهنمایی کرد و پشت در نیز پرده ای نصب شده بود. سپس ما وارد سالن اصلی رستوران شدیم. آنجا به تاریکی ظلمات بود؛ چشم چشم را نمی دید! اصلا قابل وصف نیست. اگر چشمانتان را بسته و دوباره باز کنید، هیچ تفاوتی ایجاد نخواهد شد. عادی بود که برای اولین بار هیجان زده شویم. قبلم تند تند می زد و همینطور جلو می رفتیم. گارسون کمی ما را راهنمایی کرد و سپس همسایه های مجاورمان را نیز به ما معرفی کرد. من صدای افراد زیادی را در آنجا می شنیدم؛ صداهایی که کاملا دوستانه به نظر می رسیدند، اما در حین حال کاملا غریبه بودند. برگولی می گوید: «این ایده که اول با دیگران آشنا شوی، ایده خوبی است. زیرا افراد می توانند به راحتی با هم رابطه دوستانه برقرار کنند، چون هیچ کس چهره دیگری را نمی بیند و بنابراین ذهنیت پیدا نمی کند.»

بروگلی می گوید: «محال است که شما هیچ یک از افراد را در خارج از رستوران بشناسید، مگر اینکه از قبل هماهنگ کرده باشید و یا همزمان از رستوران خارج شوید.» در این حالت، حتی غذایی که میل می کنید که برایتان کاملا هیجانی خواهد بود. من برای پیش غذا یک استیک سفارش دادم که اتفاقا خوشمزه ترین استیکی بود که در عمرم خورده بودم. اول فکر کردم که گوشت معمولی است، اما بعدا متوجه شدم که هیچ آشنایی با آن گوشت نداشته ام. برگولی می گوید: «کسانی که به اینجا می آیند، یک جوری غذا را مزه مزه می کنند که محال است در جای دیگر به این شکل رفتار کنند. آن ها حتی از روی بوی غذا هم تلاش می کنند تا حدس بزنند آن غذای چیست. همین حس ماجراجویی است که نام رستوران دان لو نوآر را سر زبان ها انداخته است.

مشتری ها به داخل رستوران هدایت می شوند

درس زندگی!

این رستوران علاوه بر آن ماجراجویی، به ما درس زندگی هم می دهد؛ ما می توانیم با زندگی افرادی مانند گارسون های رستوران دان لو نوآر آشنا شویم. این رستوران برای برگزاری دهمین سال تاسیسش، به گروهی از جوانان 16 تا 25 ساله ی بی خانمان به صورت کاملا رایگان خدمات داد. این برند حتی پروژه ای را تحت عنوان «دان لو نوآر (در تاریکی)؟ نوری برای آفریقا» راه اندازی کرده که تلاش دارد جریان برق و رایانه را برای مدارس قاره آفریقا تامین کند. ایده این کار نیز این است که «دانش آموزانی که در مدارس خود به رایانه دسترسی ندارند، تقریبا نابینا هستند.» از این رو، بروگلی می گوید: «ایده این بود که نابیناها نور و روشنایی را به افراد بینا اهدا کنند.» وقتی از سالن اصلی غذاخوری رستوران خارج شدیم و روشنایی را دوباره دیدم، برای اولین بار در زندگی قدر این نعمت خدادادی ام را فهمیدم. از رستوران خارج شدم و جمله ربچی در ذهنم طنین انداز شده بود: ««متحمل شدن کمی رنج گاهی اوقات می تواند شما را به مسیر درست راهنمایی کند.»

منبع: نمناک