روزی که با کلی شک و تردید با یکی از دوستانم در اردوی سه روزه به شهر اصفهان اسم نویسی کردیم خیلی مطمئن نبودیم دیر نشده باشد و به شدت نگران پر شدن ظرفیت بودیم. فقط بیست نفر آقایان جا داشت. بالاخره وقتی نام های شرکت کنندگان منتشر شد دانستیم می توانیم به اتفاق دیگر دوستانمان از صبح پنج شنبه تا ظهر شنبه در جمعی صمیمی شرکت کنیم و از با هم بودن این بار به صورت کاملاً حقیقی لذت ببریم. بیشتر دوستانی که در این اردو هستند فقط از طریق اینترنت و فضای مجازی یکدیگر را می شناسند و این یکی از اولین دفعاتیست که می خواهند از نزدیک با هم آشنا شوند و علاوه بر این اولین باریست که من می خواهم به شهر اصفهان سفر کنم.
شنیده ام قرار است به روستایی هم سفر کنیم؛ جزئیاتش را الآن نمی دانم اما چون روستایی در کار است حتماً خوب خواهد بود.
پیشاپیش امیدوارم یکی از بهترین خاطراتمان در این اردو شکل بگیرد به گونه ای که تا مدت ها و بلکه برای همیشه در ذهنمان باقی بماند.
و حالا که این سفر جور شده است به قول آن شاعر کاشانی:
کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ ،
کار ما شاید این است
که در افسون گل سرخ شناور باشیم.
پشت دانایی اردو بزنیم.
دست در جذبه یک برگ بشوییم و سر خوان برویم.
صبح ها وقتی خورشید ، در می آید متولد بشویم.
هیجان ها را پرواز دهیم.
روی ادراک فضا ، رنگ ، صدا ، پنجره گل نم بزنیم.
آسمان را بنشانیم میان دو هجای هستی.
ریه را از ابدیت پر و خالی بکنیم.
بار دانش را از دوش پرستو به زمین بگذاریم.
نام را باز ستانیم از ابر،
از چنار، از پشه، از تابستان.
روی پای تر باران به بلندی محبت برویم.
در به روی بشر و نور و گیاه و حشره باز کنیم.
کار ما شاید این است
که میان گل نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت بدویم.
پینوشت:
پس از بازگشت به شرط حیات از خوشی ها خواهم نوشت.