سلام بچه ها. ی چند نفری همیشه بهم توصیه میکنند که درونگرا باشم یا حد اقل درونیاتمو بیرون نریزم چون درونیات مال درون و بیرونیات مال بیرونند ولی من هرچی به خودم فشار میارم که افکارم بیرون نزنند، آخرش لوله ی افکارم نشتی داره و کاریشم نمیشه کرد. لوله ی ایرانی همینه دیگه. ژاپنی که نیست خوب آخه!

راستیاتش من دارم به پایان قرارداد شغلیم نزدیک میشم. داشتم برنامه هام برای بعد از اتمام این قرارداد را مرور میکردم. تمدید شدن یا نشدنش بماند. یک سری دوره فعلا بهم پیشنهاد شده که دارم بهشون فکر و برنامه ریزیشون میکنم.

یک بحثی امروز بین منو دوستم در گرفت به اسم امنیت شغلی. امنیت شغلی شامل تقریبا همه چیز مرتبط با کارگر و کارفرما میشه. از سلامت جسمی و روانی اعضای یک سازمان یا کارگاه یا کارخانه یا فروشگاه بگیر تا شرایط معیشتی و میزان درآمدشان. من بیشتر روی جنبه ی روانی قضیه تمرکز دارم. اینکه واقعا یک کارمند توی ایران یا جاهای دیگه ی دنیا چه قدر امنیت شغلی را ازش بهره مند میشه و چه میزان حس اطمینان به بودن توی ی شغل رو داره. توی گوگل ی جستجو زدم خلاصه اش اینطور نوشته بود.

نقل قول:
در شرایط فعلی دنیا هیچ شغلی دائمی نیست و حفظ شدن و بقا آن بستگی به میزان فعالیت خود فرد دارد ولی آگاهی از کنار گذاشته شدن ، لغو یا اتمام قرارداد موقت و بازنشستگی یکی از فشارهای روانی است . چنین حالتی باعث می شود فرد قبل از آنکه به طور طبیعی از کار باز نشسته شود احساس فرسودگی و کسالت کند . ترس از تزلزل یا کنار گذاشته شدن در افرادی که می دانند به مدارج بالا و بالاترین سطح پیشرفت در کار خود رسیده اند بسیار شدید تر است . این افراد به پرکاری می پردازند تا همچنان خود را در اوج نگه دارند و در عین حال می کوشند احساس عدم امنیت شغلی را مخفی کنند و بدین ترتیب بیش از پیش در معرض استرس قرار می گیرند .
:پایان نقل قول.

البته من که به مدارج عالی نرسیدم و سعی هم نکردم پر کار یا کم کار باشم. فقط گفتم ی همچین چیزی توی نتایج جستجو اومد. به هر حال، بعضی از حرفهاشم درسته دیگه. ی کمی که تحلیل میکنم، میبینم همه چی نسبیه. مثلا یکی از ترس اینکه اخراج نشه، کارشو توی روزهای آخر خوب انجام میده تا دوباره تمدیدش کنند و کسی که یک سال میمونه، چون نسبت به قراردادش امنیت خاطر داره، دیگه بیخیال میشه و کمکاری میکنه چون میبینه قراردادش تا دوازده ماه دیگه هست. البته برعکسشم ممکنه پیش بیاد. مثلا کسی که میدونه تا یک سال توی ی شغلی هست، محل کارشو متعلق به خودش میدونه و اینطوریه که دلسوزانه کار میکنه. در عوض، کسی که قراره مثلا به صورت ساعتی یا به مدت یک ماه کار کنه، پیش خودش تعلق خاطری احساس نمیکنه پس برای کار دل نمیسوزونه.

من شخصا اگر به کاری علاقه داشته باشم، بیشتر خود اون کارو مورد توجهم قرار میدم و واقعا این شعار که کار، تفریح است واسم عملی میشه. مثلا وقتی به بچه ها درس میدم. از پول خودمم واسشون جایزه میخرم و دیگه از مدیران سازمانی که توش کار میکنم انتظار ندارم بودجه ای جدا واسه جایزه ی شاگرد های من اختصاص بدند با اینکه شاید اگر خودشون متوجه بشند، با کمال میل، بودجه هم اختصاص بدند. سعی هم میکنم با اطرافیهام، همکارهام، کارفرمام و هرکی که توی محل کار باهاش سروکار دارم ارتباط خوبی بگیرم چون واسم مهمه که کسی که اطرافمه از حضور من حس خوبی داشته باشه.

فقط همیشه توی این مسئله میمونم که آیا یک کارمند، باید اگه موقعیتش پیش اومد، زیر حرف زور بره یا نره. مثلا میگم حرف زور رو بشنوم ولی آینده ی شغل رو تضمین کنم یا ارزش هام رو حفظ کنم و بیخیال کار و پول بشم. البته الان درگیر چنین مسئله ای نیستم ولی چون دیگران رو مشاهده کردم و خودمم قبلا ی تجربه های مشابهی داشتم، همیشه این مسئله واسم سؤال بوده. البته به زبون راحته که بگی مثلا آدم باید ارزشهاش رو حفظ کنه یا بازم راحته مخالفش بگی که آدم باید شغلشو بچسبه ولی وقتی پای عمل مییاد وسط، سخت میشه. مثلا تو وقتی به خاطر حفظ موقعیتت حرف زور میشنوی، باید مرتب خودخوری کنی که در دراز مدت به ضرر خودت تموم میشه و روحتو از بین میبره. یا برعکس. اگه ارزشهاتو حفظ کنی و از کار اخراج بشی، بعد شاید کلی پشیمون بشی که ای کاش کار و پول و حس خوبشو به قیمت از بین رفتن ارزشهایم حفظ میکردم.
خلاصه، سرتونو درد نیارم. آخرش بازم به همون قضیه ی نسبی بودن ماجرا رسیدم. همون خونه ی اول. انگاری که از اول نوشته ام تا به اینجا منو شما داشتیم روی خط استوا راه میرفتیم و حالا زمینو دور زدیم تا رسیدیم سر جای اولمون. چی کار کنم دیگه! خود گیج میزدم. گفتم شما هم ی کمی با من دور برید. رستگار که خیر ولی شاید یک کیفی کردید! چه معلوم؟